در سفر

سلام

دیشب دخترم با بچه ها بازی میکرد ،از ارتفاع حدودا ۱.۵ متری افتاده،سرش شکست،بردیم بیمارستان پنج تا بخیه زدن.

تا اونموقع همش خوشبین بودم که هیچی نیست و تموم میشه.مجالی هم برای عذاب وجدان نبود.همه فکر و ذکرم این بود ارومش کنم.باهاش حرف بزنم،امیدواری بدم بهش.

اومدیم خونه و دخترم خوابید.من خیلی خسته بودم ،از قبل دیدم یه سر درد خفیف دارم،سرمو که گذاشتم رو بالشت،عذاب وجدان و نگرانی،بهم هجوم اوردن.بی نهایت استرس داشتم که کرونا بگیره.پرستارا اصلا و ابدا رعایت نمیکردن.وقتی دخترم رو ،روی تخت خوابوندن تا پشت سرش رو بخیه بزنن،دهنش روی تخت بود،گریه میکرد ،اب دهن و دماغش مالید به ملافه،ندیدم ملافه رو قبلش عوض کرده باشن،بهشون گفتم کرونا نگیره ،گفتن نه.

باز تو اتاقای بعدی هم همینطور بود،تخت هایی با ملافه های استفاده شده.

اخر شب ،تمام تن و بدنم یه لرزش خفیفی داشتن،از قلبم تا دستام.

اولش که دختر خواهرم اومد بهم خبر بده با گریه و ترس گفت خاله زهره دخترت افتاد،بنظرم اون لرزش ها و سردرد و قلب درد خفیف،مال همون خبر بد ناگهانی اول افتادنش بود.

امروز علاوه بر عذاب وجدان،نگرانی هم دارم.یکی گفت شکستی پشت سر میتونه رو بینایی اثر بذاره.

یکی گفت دماغ وقتی میشکنه ادم اصلا متوجه نمیشه،این کبودی روی غضروف های دماغ،شاید شکستگی هم باشه علاوه بر کبودی.

نه الان متخصص هست ببرمش،نه حوصلشو ندارم.فقط نگرانم

شنبه هم برمیگردیم و تو شهرما اصلا دکتر نیست و دوباره باید یه صبح زود با همسر برم شهر نزدیکتر که دکتر و متخصص داشته باشه،از صبح تا عصر یا غروب خونه یکی از فامیلای همسر وایسم تا بعد از ظهر ببرمش متخصص.

امروز کلا ناراحتم.

نمیتونم پیدا کنم چرا ناراحتم.نگرانی ها و عذاب وجدان باعث شده تو خودم باشم؟

صد در صد نگرانی و عذاب وجدان نیست.بیشتر انگار فقط دلم میخواد تو خودم باشم،متاثر از عذاب وجدان

موندنم خوب بود،خیلی به خواهرم کمک کردم،خیلی همراهش بودم،از اسباب کشی تا خریدای خونه تا اوردن لوله کش و شیشه بر تا بستری کردن شوهرش تو بیمارستان.روحیه ام خوب بود،همش چیز خنده دار پیدا میکردیم،میخندیدیم.خواهرم در ظاهر روحیه اش خوب بود.یه نفر همراه تمام وقت داشت اقلا.

این یکی دو روز اخر ،حوصلم سر میرفت،الانم که افتادن دخترم از دماغم دراورد